بررسی تأثیر مکیدن غیرتغذیه ای بر میزان وزن گیری و طول مدت بستری در بیمارستان در نوزادان نارس

مقدمه: نوزادان نارس و کم وزن با خطر بالای مشکلات تغذیه ای ناشی از بستری طولانی مدت و فرصت های محدود برای مکیدن روبرو هستند؛ از این رو، باید ارزیابی شود که تحریک دهانی، به خصوص مکیدن غیرتغذیه ای چگونه می تواند در این نوزادان مفید باشد. هدف: تعیین تأثیر مکیدن غیرتغذیه ای بر میزان وزن گیری و طول مدت بستری در بیمارستان در نوزادان نارس. روش: در این تحقیق شبه تجربی، 40 نوزاد نارس در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان قائم (عج) مشهد در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. هر گروه شامل 20  نوزاد بود. در گروه آزمون، برنامه مکیدن غیرتغذیه ای روزانه قبل از شروع تغذیه لوله ای توسط مادر انجام شد و تغذیه در 5 دقیقه اول ادامه داشت. برنامه مکیدن غیرتغذیه ای در 8 نوبت از تغذیه های نوزاد انجام می شد. در گروه کنترل، هر 2 ساعت تغذیه لوله ای بدون هیچ مداخله دیگری انجام می شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه و چک لیست ویژگی های مربوط به وزن و مدت بستری بود. داده ها توسط آزمون های تی مستقل و من ویتنی و با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 16 تحلیل شد. یافته ها: دو گروه نوزادان نارس از لحاظ ویژگی های سن جنینی، وزن زمان تولد و جنس تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین وزن در روز چهاردهم در گروه مکیدن غیرتغذیه ای 203/0±2/1384 گرم و گروه کنترل 9/193±1/1246 گرم بود (04/0p<)؛ ولی مکیدن غیرتغذیه ای در افزایش وزن نوزادان در روزهای هفتم، دهم، چهاردهم و زمان ترخیص نسبت به روز اول تأثیری نداشته است.مکیدن غیرتغذیه ای به طور معناداری مدت زمان بستری در بیمارستان را کاهش داده است (02/0p<). نتیجه گیری: مکیدن غیرتغذیه ای بر افزایش وزن تأثیر قابل توجهی نداشته است. حتی ممکن است مکیدن غیرتغذیه ای باعث صرف انرژی نوزاد و کاهش وزن شود. احتمالاً مکیدن غیرتغذیه ای در طولانی مدت باعث افزایش وزن می گردد.